Gaur egun, seme-alabak dituenez, egun horietan «lasaiago» ibiltzen da. Hala ere, egunez egun eta momentuz momentu gozatzen saiatzen da: «igandean haurrekin ateratzen naiz, beraiek mozorrotzeko eguna izaten da. Astelehenean plazara atera eta dantzan ibiltzen gara eta gauean afaria egiten dugu. Asteartean, berriz, gazteak etxera etortzen zaizkigu…».
Oroitzapen «aski onak»
Etxeko ateak zabaldu eta eskuzabaltasunez hartzen du gazteen bisita. Areago, berarendako «etxez etxeko eskearen bueltan sortzen den giroa» da politena. Egun bertze aldetik bizi baditu ere, ongi daki zer den mahaiaren bueltan biltzea. Oroitzapen «aski onak» iltzatuak ditu: «sei urte genituela hasi ginen, gurasoen arrimuan. Hiru taldetan banatu ohi ginen, adinaren arabera… Haundienen taldean, erraterako 65 lagun inguru. Dantzan eta kantuan aritzen ginen…».
Herriko ohiturari jarraiki, ezkondu zelarik utzi zion ibiltzeari. Orain, ordea, bizirik den tradizio oro bezala, hori ere aldatzen ari denez, ezin erran berriz ibiliko ez denik: «berriz ere hasteko prest izanen nintzateke» dio irriz.
Tradizioak aldatu direla jabetzen da urdazubiarra eta aldaketak bere eginen lituzke batzuetan, baina ez du inondik inora antzinako kontuak ahanzterik nahi. Horregatik, «mozorrotzeko etxeko arropak» janzten ditu eta «garaiko bizimodua islatzen duten momentuak irudikatzea» du gustuko: «baserria, eliza… garaiko bizimoduak eta tradizioak galtzen ari dira…».