Erraten den bezala, ¡qué tiempos!. Oker ez banago, orduan hiru hilabetetik behin bidaltzen genituen berriak, eta berriez gain, literatur edo ipuin idatziak ere argitaratzen ziren. Argazkiak, berriz, karretekoak ziren, eta Ttipi-Ttapatik lau-sei argazki ateratzeko karrete ttiki batzuk hartzen genituen. Beraz, kasu haundiarekin ibili behar genuen argazkiak ateratzerakoan. Gaur egun, Ttipi-Ttapako bulegoa toki zabal eta argitsu batean dago. Haatik, ez da beti hala izan: Harry Potterren gisan, eskailera azpi batean ezagutu ditut nik Joxe Manuel eta gainerakoak lanean.
Baina aldaketak direla eta, nire ustez, aldaketa haundiena euskaraz irakurtzearen ohituran eman da. Ttipi-Ttapa gure etxeetara ailegatzen hasi aitzin, ez genuen ia-ia deus ere euskaraz idatzirik ikusten (beharbada Arantzazuko egutegia edo halako zerbait). Euskaraz irakurtzea arrotza eta zaila egiten zitzaigun, eta Ttipi-Ttapak lan haundia egin zuen jendea «alfabetatzen».
Aldizkari hunek ongi emana du bere izena: ttipi-ttapa, ttipi-ttapa baita urrun ailegatzeko manera… eta horretan ari gara.