25 urterekin, azken lau urteotan Espainiako Emakumezkoen Eskubaloi Liga irabazi duen Lizarrako Itxako taldeak Elisa Arretxea (Elizondo, 1987) fitxatu du, Ohorezko Mailarako urratsa eginez. Goizez lana eta arratsaldez entrenamenduak egiten ditu eta eta biak bateratzea ez omen zaio gogorra egiten:«gustuko ditudan bi gauzak egiten ari naiz», dio. Hasieran, «zaila eta gogorra» izan zela onartu du, baina «ongi jan, zaindu eta igandetan amatxik egindakoa janez, indarrak har daitezke eta aitzinerat segi daiteke».
«Nire lagunek batzuetan ez naute ulertzen etanire aitak eskubaloiarekin gaixotasun bat daukadala erraten dit». Halaxe aitortu digu Elisa Arretxeak. 11 urte zituenetik dabil eskubaloian, eta orain, hainbertze maite duen kirolean «amets bat egi bihurtu zaio», azken lau urteotan Espainiako Emakumezkoen Eskubaloi Liga irabazi duen Itxakok fitxatu baitu.
BKTn egin zituen lehen urratsak: «Lekarozko institutuan hasi ginenean, Joxe Iturzaeta, Gorputz Heziketako irakaslea, BKTko entrenatzailea zen, eta eskubaloian aritzea proposatu zigun». Horrela hasi zen, nahiz eta lehendik eskubaloia ez zuen arrotza: «nire izeba Belen BKTn aritzen zenean behin baino gehiagotan joaten nintzen partidak ikustera».
Eskubaloian oraindik hobetzeko «aunitz» duela uste du: «beti bada zerbait. Bertzenaz, hoberenak izanen ginateke, eta ez genuke esfortzurik eginen. Eta hori ezin da, egunero landu behar da, norbere buruari gauzak ongi egin eta hobetzeko exijitu behar zaio». Baina nabarmentzeko ezaugarriak ere baditu bere jokoak: «indarra eta baloia hartzeko abilidadea».
11 urterekin BKTn hasi, eta 17 urterekin oraindik jubenila zela, lehen mailan aritzeko aukera izan zuen. Baina lotailu-gurutzatua eta barneko meniskoa hautsi zituen eta itzuli orduko urtea pasatu zitzaiola kontatu digu. Gero Torrelavegara joan zen fisioterapia ikastera eta han bigarren mailako talde batean ibili zen. «Ikasketak akituta, Elizondora itzuli eta BKTn zilarrezko mailan hiru urtez aritu nintzen». Iaz, berriz, Logroñoko talde batean ibili zen. Eta aurten Itxakora egin du salto, Ohorezko Mailara: «ttikitatik Ohorezko mailan aritzea ametsa izan da, eta orain, ametsa egi bihurtu da».
Itxakon «arras ongi» dagoela aipatu digu, «aunitz» ikasten ari dela. Baina aitortu digunez, hasiera «zaila» izan da, arazo ekonomikoak tarteko, aurredenboraldirik egin gabe hasi baitira eta bi entrenamendu egin eta Espainiako Superkopako finala jokatu behar izan baitute: «aise galdu genuen, baina ligan aunitz eta fite hobetu dugula erakusten ari gara». Liga hasiera ere ez dute xamurra izan: «aurkari zailenekin aritu gara eta alde haundia nabaritu dut fisikoki hobeki daudelakoz». Halere, itxaropentsu dago: «teknikoki, erabiltzen dugun sistema desberdina da, eta bigarren itzulian emaitzak aldatuko dira».
Itxakon egotea «ardura haundia» omen da: «orain arte dena irabazi du, jokalari hoberenak hemen izan dira, eta emakumezkoen eskubaloia ezagutzera eman dute. Orain gaudenak ez gara Barbosa, Macarena edo Andrea Barno; Vera, Selene eta Elisa gara. Ez dugu jaiotzez horiek izan duten kalitaterik, baina lanarekin gauza aunitz lor ditzakegu». Horretarako «arras entrenamendu gogorrak» egiten dituztela azaldu du. Iruñeko kirol mediku zentru batean fisioterapeuta gisa ari da, eta goizez lanera eta arratsaldez entrenatzera joaten da. Hortaz aparte, partidak ditu eta zaindu ere egiten da nutrizionista eta dietista batekin. Gainera, ikasteko eta masterreko lanak egiteko tartea hartzen ere saiatzen omen da.
Ahal duen guztia «gozatu eta aprobetxatu» nahi du. Eskubaloitik ezin dela bizi uste du, baina berak eskubaloia hobbie bezala du, «dirua irabazteko bertze lana daukat». Talde aunitzetan ibili bada ere, BKT du bereziki gogoan: «nire betiko taldea izan da eta izanen da. Haiei esker nago Itxakon». BKTrekin Ohorezko Mailan aritzea gustatuko litzaiokeela ere aitortu du. Are gehiago, Bartzelonako La Masia Baztanen ere badela dio, eta gaineratu digunez, «BKTko La Masian eskubaloia gustuko izanik sosik gabe jokatzeko izpirituak itzali gabe segitzen du».