Amari ikasita, lekan hasten da bereizten: «zazpikoa edo zortzikoa badago seinalatu egiten dut». Jalkitzekoan ere ez dela edonola egin behar azaldu du: «beti eskura jalki behar da eta ez bazaizu gustatzen jateko utzi. Ongi bereizita, hala lortzen da nahi dena». Garai bateko oroitzapenak dantzan jarrita, ongi gogoan du haurra zela etxean egiten zuten leka berezi bat: «alea morea izaten zuen, baina denborarekin banabartu egin zitzaigun». Ez da izan bidean galdu den hazi bakarra: «gure zaharrek ezagutu zuten linua eta guk Leitzan ezagutu dugu garia egiten. Azkenekoa Garagartzan egin izanen zuten orain dela 60 urte paseak». Pagotxa edo hazi berdearekin ez luke nahi hala gertatzea: «Pagotxari ez dakit zenbat urtetan ari naizen indarka kontzen. Aurten ere trozotxo bat badaukat». Aldi galdua ez denez itzultzen, segiko dio ahal duen artean bereari eusten.
«Pagotxari ez dakit zenbat urtetan ari naizen indarka kontzen»
Etxean amagandik ikasitakoa, mantentzen ari da urtetan Erramun Astibia, «gehiago edo gutxiago bizi osoan aritu izan naiz honetan». Etxeko haziak erabiltzeko apustua egin izan du beti eta batzuetan tematu ere egin da: «banabar hazi borobil beltz hau dago Leitzan nik bereizi nuelako orain dela hirurogei bat urte. Bertako banabarra bazen, baina askorekin nahasita. Ez dakit nondik hariak kruzatu eta borobila nahi nuela erabaki nuen». Ez zuen egun batetik bestera lortu nahi zuena: «hasi nintzen pila guztitik borobilak ateratzen. Lehenbiziko urteetan nahiz eta borobila erein, tartean luxangak ateratzen zitzaizkidan. Pixkan pixkan lortu nuen dena borobila izatea». Egindako lana ez du galtzera bota nahi eta horregatik aitortu du «orain, luparekin erreparatzen» diola.
Publizitatea eta erakundeen dirulaguntzak ez dira nahikoa TTIPI-TTAPAren eta ERRAN.EUSen etorkizuna bermatzeko, eta zu bezalako irakurleen babesa behar dugu aitzinera egiteko.
Egin TTIPI-TTAPAren lagun