Gaur egun, Goizuetako orriaren zati handi bat argazkiz betetzen den bezala, orduan alderantziz izaten zen. Artxiboko irudiren bat gehienetan, eta segur aski arront jende gutxik irakurriko zuen parrafada azpian. Nola betela? Ni argazkilari eskasa izatearen arazoari karreteak erredakziora helarazteko zailtasunak gehitu behar zitzaizkion. Ezagunen bat Lesakara zihoalaenteratzen baninzen, berari ematen nion karretea Iru-Bide tabernan utz zezan. Handik Aitorrek jasotzen zuen. Bizpahiru urtez, Antton Erkiziak herriko CANen egin zuen lan. Bera zen nire argazkilaria eta garraiolaria. Bi faktorengatik kalitatean irabazi zuen Goizuetako kronikak.
Hasieran, pentsatu bezain lan erraza ez zela esan dut lehen, askotan gertatzen baitzitzaidan azkeneko eguna ailegatu eta eskuetan deus ez edukitzea. Halere, beti zeozer lortzen nuen. Eta beti diodanean beti da, 20 urtez ez baitzen ale bat bakarrik ere kaleratu nik sinatutako kronikarik gabe. Behin dozena bat egun egin nituen ospitalean, eta orduan ere, Pili andreak berriak jaso ondoren, erietxeko itxaronela bateko telefonotik bidali nituen. Orduan ikaragarria iruditzen zitzaidan huts egitea. Gaur egun, lasaiago hartuko nukeen seguraski. Oraindik harreman zuzenamantentzen dut Ttipi-Ttaparekin. Noiznahi idazten diet Aitor edo Gurutzeri. Gehienetan, Goizuetako berri bereziren bat bidaltzeko, eta gutxitan, aitzakiaren bat emateko. Ea beste 700 kaleratzen dituzuen. Eta guk irakurtzen ditugun. Hala bedi.