Hasiera batean, berriak telefonoz hartzen ziren, testuak idazten moldatzen nintzen, baina argazki kontuekin lan asko izaten nuen. Kamerako karrete osoak erabiltzeko zailtasunak ez zuen laguntzen presako argazkiekin. Leitzan bazen argazkilari bat, eta bere dendako gela beltzean karreteak puskatzen zizkidan, argazki kopuruaren arabera. Horrela, balio zuen puska hartu eta tubo beltz batean bidaltzen nuen Ttipi-Ttapara. Hala ere, batzuetan, moztua zegoela abisatzea ahaztu eta tubo hori aldizkarira iritsi eta irekitzean, argiaren kontaktuarekin argazkiak galdu egiten ziren.
Arazoak arazo, gauza on asko gertatu zaizkit. Harremanak egiten lagundu dit, jendea eta herriak ezagutu ditut, urteko bazkari ederrak aipatu gabe ezin utzi, jatetxe askotan ibili naiz eta otordu bikainak konpainia ederragoarekin. Esperientzia ederra izan da.
Aldizkariak eta herritarrek harreman polita daukate eta etxeetan bere tokia egina dauka hamabostero. Aldizkariko langileekin ere, oso giro goxo eta lasaia izan da, esker onak eta hitz politak.
Gaur egun, informatikako aurrerakuntzek lana erraztu dute komunikatzeko, informazioa lortu eta argazkiak bidaltzerako orduan. Nahiz eta lana eta lotura dakarren berriemaile izateak, euskara bultzatu eta nire herria ezagutzera eramateak animatu ninduen.