Bigarren etxea

Gaur mendian ibili naiz eta behiak ikusi ditut susara, bat ia gainera etorri zait! Ardiak kaskamotz, putreak apal-apal hegaka, hagitz hurbil; ahuntz ttikiak belarrik zaporetsuenak patxadaz aukeratu eta ñam-ñam gozatzen, txori arbolaigotzaileak, sugandilak, kolore biziko tximeletak, loreak... Aspaldiko partez eguzkia atera da eta natura ere kontent dago. Oinutsik ibili naiz belarrean, zuhaitza besarkatu dut, bere kontra egon naiz jarrita. Hazia dago belarra, egun pilatako euria edan du. Zenbat gauza dagoen, begiratuz gero! Mendia bigarren etxe sentitzen dut, babesleku. 'Txori eta loreei buruz idaztea' esaldia erabiltzen da deus ez erratea delakoan. Baina gehiago idatzi beharko genuke horietaz, gehiago begiratu, egon naturan. Denbora ere bere onera etortzen da bertan; ez da hain agudo pasatzen. Ohartu ala ez, natura gara. Orduan, zergatik kentzen zaio garrantzia? Zer da garrantzitsuagoa?