[GUTUNA]: Igantzin lotsa

Igantziko herritarrok irudi tristea egunero ikusten dugu karrika nagusitik pasatzean. Hantxe, eraikitzen ari diren etxe baten lehenbiziko solairuan, Eguberritako pinu polit bat guri begira dagoela dirudi. Maitasunez egindakoa dela nabaritzen da: berrerabilitako paletekin egina, Eguberritako bolekin eta argiekin, familia batek bere ilusio osoarekin bere seme-alabentzat egina... Baina, zer ari da hor, hutsik den etxe batean? Hauxe da nire bertsioa:

Hasieran, pinua dagokion etxeko atarian zegoen, eta familiak, baita ondotik pasatzen ginenok ere, gozatzen genuen. Egun batean, gaztetxo batzuk hartu eta eraman zuten. Txantxa? Bihurrikeria?... Ez dakit, zeren eta handik guttira orain dagoen tokian agertu zen, mezu argia igantziarroi bidaliz: «kasu eman gurekin, guk egin dugu eta harro gara, ez gara lotsatzen eta zuen aitzinean erakusten dugu gainera!».

Geroztik han da, eta sortu zuen familiak, pinu gabe gelditu, eta harrokeria desatsegin hori egunero jasan eta oroitu behar du. Bai tristea horrela egotea eta bai tristea horrela jokatzea...

Niretzako, gazte hauen jarrerak (nire ustea da gazte batzuk egin dutela), itsusia izateaz aparte, kutsu mafiosoa ere baduela sentitzen dut. Mehatxua, abisua... Gazte hauen jokabidea euren gurasoek ezagutzen al dute? Zer pena.

Igantziko eskolako irakaslea naiz, eta seguru nago gazte hauek nire ikasleak izan direla. Nahi nieke zeozer erran hemendik: «Ohartzen zarete familia horren sentimenduez? Pertsonak garen heinean, denok akatsak egiten ditugu, hanka sartzeak izaten ditugu... Hori normala da. Horrelakoetan egin behar duguna zera da: gaizki egina moldatzen saiatu, eta hurrengo batean horrelakorik berriz ez egin, ikasi baitugu hori ez dagoela ongi. Animatzen zaituztet egin duzuen ekintza hori moldatzera, edo behintzat pinua dagoen tokitik kentzera, Igantziar guztiontzat lotsagarria baita. Faborez».