IPUINA
Berriro etxean
Mendaur aldetik zebiltzan Amaia eta bere aita Prudentzio. Ingurumenari erreparatzen, bazter guztiak begiratzen baina bapatean biak begira geratu ziren, ezin sinetsi. Leku hori oso polita zen, Prudentzio harrituta zegoen nolatan egun batetik bestera zati hori aldatu zen. Lekua lasaia zen, berdetsua, margaritaz beteta, txoriak kantari, orina bat azaldu zen, horrek lekua oraindik magikoagoa zela egin zuen. Orduan Prudentziok gogoratu zuen nola bere aitonak kontatzen zuen: “Mendian leku bat triste jartzen denean, Xamariko etxean ez dagoela esan nahi du, baina bueltatzen denean, alai baino alaiago jartzen du mendia”.
Orduan Prudentziok Amaiari esan zion:
– Xamariko bueltan da, maitea!