Etxez etxe ia hogei urtez
Etxez etxe urte dezentez ibilia da etxalartarra: «18 urte ingururekin hasi izanen nintzen eta 35 urteak bitarte ibili nintzen, urtero, bakarrik ere galdu gabe». Orduko oroitzapen «politak» ditu eta urte horietan guztietan jasotako harrera nabarmendu du: «batzuetan merezi genuena baino hobe zaintzen ginduten». Ia hogei urtez parte hartu zuenez uzteak ez zion pena handirik eman: «ordua ailegatu zen…».
Baserriz baserri ibiltzeari utziagatik, «berriki arte» mozorroa jantzi izan du etxalartar inauterizaleak. Urtez urte mozorro «aunitz» jantzi izan ditu, baina baten bat aipatzekotan «eskale moduan atera nintzenekoa edo toreroz jantzi ginenekoa» datorkio burura. Bata zein bertzea egun gogoangarriak izan dira berarentzat: «antzerki-lagun onak nituen inguruan eta herritarrak zirikatu genituen, hori aski da momentua oroitzeko».
Antzerkilari trebea
«Gustuko» du jantzi eta mozorroari berezko zaion «antzerkia» egitea. Horretarako, «jendea imitatzea» maite du. Ahalik eta hoberen irudikatzeko, «ideia ondokoei eman eta haiek ere lanean paratzen ditut». Dena dela, jantzi eta objektuekin ez ezik, jarrerarekin asmatzen dakiela kontatu digute. Beraz antzezle ona izateko osagai guztiak ditu etxalartarrak.
Gogoak bizi ditu. Hortaz, hurrengoei erreleboa pasatzeko asmorik ere ez du oraindik: «ez ditut erabat utziak eta bertze urteren batean seguru aterako naizela!». Aurten jantziko ote duen ez dakigu, ezezko borobilik ez baitu eman: «oraindik ez dut deus prestatu, baina akaso zerbait prestatuko dugu azken momentuan!». Aita-alabak elkartuz gero, nor izanen da hondarreko erretiratuko dena?